Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016
Κυριακή 2 Ιουνίου 2013
ΤΡΩΩ ΣΩΣΤΑ - ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΚΑΛΑ!
ΔΙΑΤΡΟΦΗ
ΤΡΟΦΕΣ - ΥΓΕΙΑ- ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Τα δύο τμήματα της Γ
τάξης ασχολούνται και φέτος με τη διατροφή, το σωστό τρόπο κατανάλωσης τροφών
με στόχο να αποκτήσουν οι μαθητές σωστές διατροφικές συνήθειες.
Ήδη οι μαθητές υλοποίησαν εκπαιδευτικό
πρόγραμμα προσκαλώντας τη κ. Μπλούχου Νότα –διατροφολόγο-,στο χώρο του σχολείου. Οι μαθητές
«έπαιξαν» με το εκπαιδευτικό υλικό και έμαθαν για τις ομάδες τροφών και τον τρόπο που
συνδυάζονται αυτές μεταξύ τους.
Στις 23/11/2012 επισκέφτηκαν το Μουσείο Ελιάς-πρώην ελαιοτριβείο Χατζηγιάννη- και εκεί έμάθουν
από κοντά τον τρόπο επεξεργασίας της ελιάς ώστε να παραχθεί το λάδι.
Το ελαιοτριβείο - η παλιά
γαλιάγρια - και η διώροφη οικία της οικογένειας Χατζηγιάννη που βρίσκονται στο
χωριό Κατηχώρι, αγοράσθηκαν από τον Κωνσταντίνο Χατζηγιάννη το 1905. Το
υδροκίνητο ελαιοτριβείο Χατζηγιάννη και το διώροφο κτίσμα αποκτήθηκαν από τον
πρώην Δήμο Πορταριάς με χρήματα του προγράμματος ΕΠΤΑ και σήμερα ανήκουν στο
δίκτυο μουσείων του ενιαίου Δήμου Βόλου.
Το ελαιοτριβείο αποκαλύπτει στον επισκέπτη τα
«μυστικά» της ελιάς και τον μυεί στην παραδοσιακή χρονοβόρα διαδικασία
παραγωγής του λαδιού μέσα από μια σειρά καλοσυντηρημένων μηχανημάτων. Από τα
κοφίνια ο καρπός πέφτει και καθαρίζεται στο αυτοσχέδιο πλυντήριο, συνθλίβεται
στο αλώνι από τη βαριά μυλόπετρα και ως ελαιοπολτός (ζυμάρι) πια τοποθετείται
σε τσαντίλια από τραγόμαλλο για να πιεστεί κάτω από την πρέσα. Ο διαχωρισμός
του λαδιού από το νερό γίνεται με προσοχή και το πολύτιμο προϊόν αποθηκεύεται
σε τουλούμια (ασκούς) και πιθάρια.
Σάββατο 1 Ιουνίου 2013
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ
Γράμμα ενός πρόσφυγα προς έναν άλλο πρόσφυγα.
Παιδί μου,
Παιδί της
προσφυγιάς, κι όχι δικό μου.Παιδί μιας άλλης πατρίδας, που ποιος ξέρει τι τραβάει κι αυτή η δύσμοιρη
που σ' έχει παιδί της. Πονάς; Το ξέρω. Πεινάς; Κι αυτό το ξέρω.
Γιαβρί μου.........
Πόσες σελίδες
να ξοδέψω για να σου πω αυτά που νιώθω; Πόσο μελάνι και σκέψη να ξοδέψω για να σε παρηγορήσω; Να σου διηγηθώ αυτά που πέρασα; Τα ξέρεις......
Αρκετά χρόνια
μετά κι ακόμα σκοτώνουν. Κι ακόμα
εξορίζουν. Σε διώχνουν , σε
ξεριζώνουν. To πως ζεις μετά, δεν ξέρουν. Ούτε κι εσύ. Ανατολή και δύση . Μόνο σκοτάδι βλέπεις.....Παιδί μου,γιαβρί μου.......
Καλή τύχη........
Με Με συμπόνοια, ένας άνθρωπος
Ιωάννα Αναγνωστοπούλου (ΣΤ1)
Γράμμα από ένα πρόσφυγα στον άλλο!
Είμαστε και
οι δυο πρόσφυγες, εγώ Μικρασιάτης και εσύ από άλλη χώρα. Θα περάσεις δύσκολα τις πρώτες μέρες και το ξέρω καλά γιατί και εγώ μια από τα ίδια πέρασα. Μας διώξαν από τα σπίτια μας και μας είχαν στα καράβια μέρες και μέρες κι όταν φτάσαμε στην Ελλάδα μας φέρθηκαν σαν να ήμασταν ξένοι, σαν να είχαμε κάτι κακό πάνω μας .Νόμιζαν πως ήμασταν άρρωστοι , ότι
θα τους κλέψουμε τις δουλειές τους. Μας έδωσαν ένα οικόπεδο ξερό χωρίς τίποτα μόνο μια πορτοκαλιά και γύρω – γύρω ξερά χόρτα.
Αλλά μην
σκέφτεσαι ότι θα πάθεις και εσύ το ίδιο. Τώρα δεν είσαι στο χθες αλλά στο σήμερα, μια καινούρια εποχή! Θα βρεις μια δουλειά, ένα σπίτι και θα φτιάξεις μια νέα ζωή εδώ πέρα.Το ελπίζω δηλαδή! Γιατί ζεις στο σήμερα!Γιατί ζεις στην Ελλάδα που συμπονάει , που
αγαπάει .
Ευαγγελία Αναγνώστου (ΣΤ1)
Γιατί άραγε;
Ο ρατσισμός
σήμερα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Πεινάνε, πονάνε. Δεν ζουν. Χρειάζονται ένα πιάτο φαγητό και μια ζεστή αγκαλιά. Χρειάζονται εμάς, κι εμείς τους διώχνουμε. Σα να είναι ένα τίποτα. Γιατί άραγε;
Νικολέτα (ΣΤ1)
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Απόψεις μιας μαθήτριας της ΣΤ τάξης για την Ελλάδα του 2013
Αυτά τα
τόσα διαφορετικά πρόσωπα συναντήθηκαν σε μια στάση λεωφορείου, στην Ελλάδα του σήμερα,σε μια Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου.
Τρεις παράξενες
φιγούρες, ένας άντρας ψηλός , με
ξανθά μακριά μαλλιά, με μια ασπίδα στο χέρι και με ένα δόρυ στο άλλο. Ένας κοντός, μελαχρινός , με μεγάλη μύτη
, κατάμαυρα μάτια και με κουρέλια ντυμένος . Και
μια μικρή , γλυκιά
κοπελίτσα με κόκκινη φορεσιά, που κρατούσε ένα καλάθι με πίτα.
Δεν ήξεραν
που βρίσκονται, τι περιμένουν. Παρατηρούσαν θαμπωμένοι και φοβισμένοι τους ανθρώπους , τα
ψηλά σπίτια και τα σιδερένια σπίτια με ρόδες, που εμείς σήμερα τα αποκαλούμε αμάξια.
Κάποια στιγμή πέντε ξυρισμένα κεφάλια και πέντε ζευγάρια μάτια στράφηκαν απειλητικά προς τον μελαχρινό Κουρελιάρη, τον Καραγκιόζη. Άρχισαν να πλησιάζουν και τα μάτια τους γυάλιζαν, σαν της ύαινας που είναι έτοιμη να γραπώσει το θύμα της.
Ο Μέγας
Αλέξανδρος, που ως τώρα γυάλιζε την ασπίδα του, πετάχθηκε μπροστά, καταλαβαίνοντας τον κίνδυνο που διέτρεχε ο φίλος
του.Αυτοί, βλέποντας το μεγάλο μαχαίρι που κρατούσε έκαναν πίσω και στη συνέχεια έφυγαν.
Ο Καραγκιόζης
ευχαρίστησε τον γενναίο πολεμιστή. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν βρεθεί σε τόσο περίεργη κατάσταση. Ήταν παρατηρητές σε έναν κόσμο αλλόκοτο γι' αυτούς.
Σε ανύποπτο
χρόνο ένας αδύνατος, κοκαλιάρης, μέσα στο πλήθος βρήκε την ευκαιρία και αρπάζει το καλάθι της μικρής -που ως τότε καθόταν
σε μια γωνιά φοβισμένη- Κοκκινοσκουφίτσας.Κανένας δε έδωσε σημασία στο συμβάν. Αλλά αυτή , ο Μέγας και ο Καραγκιόζης
άρχισαν να τον κυνηγάνε.Όταν τον έπιασαν αυτός τους παρακάλεσε να μην τον αναφέρουν στους ξυρισμένους άντρες και τους είπε πως πεινάει παρα πολύ.
Η μικρή,
που είχε ξεθαρρέψει, έκοψε την μισή της πίτα και του την έδωσε. Ο κοκαλιάρης
την ευχαρίστησε σε μια παράξενη γλώσσα και έφυγε.
Τι ήταν
όλα αυτά; Τι συμβαίνει; Δεν ξέρουν ........Περπατάνε μέσα από ένα πάρκο, παρατηρώντας.....Άντρες ξαπλωμένοι στα παγκάκια. Ζητιάνοι με απλωμένα κοκαλιάρικα χέρια. Ακούνε το βρυχηθμό των σιδερένιων σπιτιών,που τρέχουν στους δρόμους. Ο αέρας έχει άλλη γεύση. Το νερό έχει άλλο χρώμα.
Ιωάννα Αναγνωστοπούλου- Ιμανίμογλου (ΣΤ1)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)